Каб адчуць, як імкліва
маланкавіць час,
Трэба ад мітусні
Разагнуцца,
Трэба могілкі продкаў
наведаць хоць раз,
І удумліва,
Шчыра жахнуцца.
Толькі тут, дзе, здаецца,
застыў кожны міг,
Адчуваеш
Шалёнасці часу.
Ён пранёсся над лёсамі,
выкрасліў іх,
Ён імчыць і праз
прывіднасць нашу.
Толькі тут летапісец
засмучаных дат,
Жыў... Памёр...
У імгненне гартае.
Ён — уперад ні кроку,
вяртае назад,
Ён — і кат наш,
і памяць святая.
Вунь стары пахаваны,
а быў малады,
Малады ж —
Састарэў у магіле.
Ну а колькі дзяцей
паглынулі клады,
Колькі тут
Пакаленняў-імгненняў!
Час імчыць —
нам здаецца стаіць
Ці паўзе —
Дзень прайшоў,
будзе новы нязменна.
Хоць з жыцця адыходзім
мы ўсе па чарзе,
Паступова —
І ўсё-ткі — імгненна.