Маленства — сон,
салодкі ды кароткі,
Расплюшчыў вочы —
ты ўжо не дзіця.
Міргнуў — вакол падлеткі-аднагодкі,
Крок — ты ўжо сталы,
у віры жыцця.
Адказаў не знайсці на ўсе пытанні —
Як хутка страціў шмат,
хоць шмат і меў.
Ляцяць гады — сустрэчы і расстанні,
Знікаюць нечакана, неўспадзеў.
Па маладосці не спраўляў памінкі,
Бо не заўважыў —
ці ж яна была?
І старасць я не вабіў на «дажынкі»,
Яна сама няпрошана прыйшла.
Вось так і мітусяцца нашы дні:
Вадой у ступе,
ветрам у дарозе.
Я й смерць не клікаў —
Божа барані!
Не клікаў... А яна ўжо на парозе.
І ўжо з парогу не прагнаць яе,
Не ўступіць гэта чортава насенне...
Вунь зноў дзіця
жыцця гняздзечка ўе,
Зноў сон салодкі, крок...
Жыццё — імгненне.