А сонца нам апошні раз
Мігнула і нырнула ў голле.
І дзень задумліва прыгас,
Засумавала наваколле.
Мы — гэта я і цэлы рой
Старых і новых успамінаў.
Калісьці тут, такой парой,
Стаяў я са сваёй дзяўчынай.
Было нам весела тады,
У міг той дзіўны і вялікі,
Наперадзе жыццё — гады,
Гады, без меры і без ліку.
Той «доўгі» міг — мінулы час,
І сэрца іншы міг адчула —
А што, калі апошні раз
Мне сёння сонейка мігнула.