Шукаў я ісціну,
збіваючыся з ног,
Па ўсёй зямлі
пракладваў пуцявіны.
Ды кажуць людзі:
Ісціна — сам Бог!
І толькі Бог!
І толькі Бог адзіны!
А я ж стаптаў падэшваў —
не злічыць,
А мне ж у грудзі
лёс мой навальнічыў,
А мне ж душэўных ран —
не залячыць
Ад тых, хто мне ў спіну
няўдачу зычыў.
Ў жыцці хтось лічыць плён,
а хтось — варон,
Хтось сонечна жыве,
а хтосьці — хмарна.
А я?!
Няўжо ўсе намаганні — вон?
Няўжо таптаў зямлю
дарэмна, марна?
Няўжо, дзівак,
шукаў зусім не там
Я ісціну —
святую праўду-матку?
Я ж за яе,
за ісціну аддам
Жыццё і ўсё, што маю —
без астатку.
Я заплачу і грэшнасцю сваёй,
І святасцю —
ёсць і ўва мне такая.
Мне б толькі на зямлі
спаткацца з ёй —
О, як душа
сустрэчы з ёй чакае!
*
Што? Ісціна — сам Бог?
Дык як жа мне
Сустрэцца з ім,
з ім — ісцінаю ісцін?
Разгубленасць мая мяне хіне
Да безнадзейнасці —
няма тут выйсця.
На небе Бог,
жывыя ж — на зямлі,
Калі там Бог —
і ісціна на небе.
І хто туды з смяротных —
і калі
Праз лес грахоў
сцяжыну працярэбе?
А мудрасць продкаў
слынна раіць нам:
Да розуму чужога не галубся,
На Бога спадзявайся,
але й сам
Не лежабоч,
а кратайся і рупся.
*
Тут, на зямлі,
сам усвядоміў я,
Што ісціна ўсё ж ёсць.
Што гэта значыць?
Што ісціна —
у кожнага свая,
І што яе па-свойму
кожны бачыць.
Што ў ісціны —
спрадвек бацькоў — слата,
І што спрадвек
не мела роднай хаты.
Яна пры шматбацькоўстве —
сірата,
І сярод нас
шукае вугал пяты.
Бывае, што забрэхваюць яе,
Яна ж назаўтра —
з новай сілай кліча,
Яна, як Фенікс,
з попелу ўстае:
— Вось ісціннае ісціны аблічча!
*
Што сёння прыпадносяць,
як ману,
Адбеліцца і стане праўдай з часам.
Мы спасцігаем ісціне цану,
Калі з хлуснёй сустрэнемся —
сам-насам.
Мы ісціну шукаем
днём з агнём
У шматмільённым тлуме
шматгалосым.
І ўсё ж сярод хлусні
мы праўду жнём,
Бо толькі ў праўды
родзіцца калоссе.
*
Хтось любіць ісціну,
а большасць — не,
Яна камусьці
палкі ў колы ставіць.
І ісціна — спрадвеку
не ў цане
У нешматлікіх тых,
хто «балем правіць».
І многія змікіцілі даўно:
Нікчэмнасць перад ісцінай —
канае,
Што ісціна —
у воку бервяно,
Яна, як костка ў горле, замінае.
Гісторыі няспынны махавік
З гадамі не збаўляе абароты.
Быў «ісцінай» —
Нерон і трон, і штык,
Быў «ісцінай» —
тэрор і хор дурноты.
Жыццё б пражыць —
адказны гэты міг,
Асэнсавана, правільна, карысна.
А ісціна —
вышэй улад, інтрыг,
Яна стаіць, як вечнасць —
непахісна.
Без ісціны жыццё —
як без вады,
Як без паветра —
у тупік упрэцца.
Мы з часам адыходзім назаўжды,
А ісціна —
не знікне, застанецца.
*
Які ж ён, вынік
пошукаў маіх,
Майго неўтаймаванага блукання?
Ёсць ісціна?
Адна?
Ці многа іх?
Які ж адказ на гэтыя пытанні?
Ёсць ісціна!
Яна — сам чалавек!
Ён ісціну ўхваляе ці скрыўляе,
Ён беражэ яе
ці чыніць здзек,
Бароніць альбо нішчыць дазваляе.
Таму і чалавецтва —
то на ўзлёт,
То непазбежна —
да пакутаў верне,
Бо ісціне —
то запіхаюць рот,
То зноўку
прарастае яе зерне.
*
О, ісціну губляўшы, чалавек!
Ачысцься ад няшчырасці!
Прачніся!
Зірні ў мінулы,
у дваццаты век,
На шлях свой азірніся —
І жахніся!
Ад догмаў адцурайся,
ад старых,
Калі хлусня
замешвалася крута.
Без ісціны адной —
адной на ўсіх
Чакае зноў хаос,
трагедый смута.
2016