Ў трагедыях, жалобах —
не толькі болю джала,
Ў іх простай ісціны
затоена насенне:
Як радасцям сваім
мы радуемся мала,
Як скупа цешымся
ў шчаслівыя імгненні.
Будзённае жыццё,
яно таксама свята,
Калі над ім бяды
не віснуць хмары,
Калі не паляць сэрца
агнём пякучым страты,
Калі пяшчоцяцца штодня
душы абшары.
Калі ж нам праз парог
увальваецца гора,
За ім і слёз і ляманту —
Бяздонне,
Мы горка думаем —
эх, як было учора,
Якое шчасце —
нам бы яго сёння...