Ту я жыў, тут я рос, тут цудзіў,
«Выкабельваўся» — сорам прызнацца.
Я за сонцам, за плугам хадзіў,
Мне было — усяго чатырнаццаць.
Я душу таму часу аддаў,
Я спяліў сябе неаднабока,
Я зачытваўся, недаядаў,
Я насіў сваю годнасць высока.
Я й сябе разам з коньмі цугляў,
Я смактаў мудрасць продкаў, як соску.
Падсвядома тады спасцігаў
Кладезь энцыклапедый праз вёску.
Я адчайна шукаў сваё «я»,
Як цяля на вяроўцы, прастору.
Вечнай спадчынай будзе мая
Сцежка мараў, што вабіла ўгору.
І калыска мая — родны дом.
І бацькі, што заўчасна старэлі,
І «банкет» за бацькоўскім сталом,
Дзе ад сціпласці страўнай быдрэлі.
«Я» — мацнела між шчырых людзей,
«Я» — ахоўваў і час спецыфічны,
«Я» — складалася з мноства падзей,
Як абстрактны партрэт мазаічны.
Дзе пачатак таго ручая?
Дзе ён кропляй жывой абудзіўся?..
Не, не меў бы правоў я на «я»,
Каб не вёсачка, дзе нарадзіўся.