Я жыў, у кроўны род уросшы —
О, як ім даражыў я!
Усіх не стала...
Я — апошні,
Хоць шмат вакол
людзей харошых.
Ды ўсе яны чужыя.
Каго сляза мая узрушыць?
Каму апаліць грудзі?
Расце камяк у горле, душыць,
І мушу ў адзіноце рушыць...
Вакол чужыя людзі.