Што б я вам ні сказаў,
чытачы дваццаць першага века,
Як шырока б і шчыра
у вершах душу ні раскрыў,
Я — далёка ў мінулым,
я — знікнуты цень чалавека,
Часу бездань між намі,
гадоў вельмі розных разрыў.
Мой вам боль не баліць,
ды і радасць мая — вам не ў радасць,
Як і мне сёння боль ваш
і радасці — не зразумець,
Бо сучаснасць заўсёды —
сучасных фасадаў параднасць,
Бо сучаснасць — сучасных аркестраў
фанфарнасць і медзь.
Мой аркестр адыграў,
майго лёсу фасад адпарадзіў.
Не, не ўсё я зрабіў, а рабіў,
што дазволіў мне Бог.
Я любіў Беларусь — і тым самым
і вам я не здрадзіў,
І тым самым — падмурак для вас
умацоўваў, як мог.