Прысвячаю МІЛ
Я — душой на дыбы!
Не прыму, не згаджуся да скону.
З тым сяброўствам, якое
трымае, яднае адно:
Да падстолля застолле,
дзе пляшка вышэй за ікону,
Дзе усе і ўсё —
пад хаўрусным кілішкам даўно.
Я — увесь на дыбы!
Зноўку пеўня з зязюляй жанілі,
Бо для іх пахвальба —
узаемная песня — ў цане.
Лепей легчы ў зямлю,
чым дажыцца, каб твор твой цанілі
Праз хаўрусную пляшку —
хай гэта мяне абміне.