Я спадзяюся, што не будзе «зносу»
Радкам, якія з-пад пяра ляглі.
Я — не паэт, а летапісец лёсу
Сваёй Радзімы і сваёй зямлі.
Я спадзяюся, што навінаў чашу
З нашчадкамі мы вып’ем напалам.
Я — не паэт, а прапаведнік часу,
Які жыццём наканаваны нам.
Я — не паэт...
Я рос навідавоку
Ў людзей, падзей, што навакол гулі.
Паэты на зямлю глядзяць звысоку,
А я не адарваўся ад зямлі.