З гораду я рвуся,
як з палону,
З гарадскога чаду,
тлуму, гуду.
Я — вясковы па душы да скону,
Я — вясковы
Быў
І ёсць,
І буду!
Вёску я люблю
нібы ікону,
На якой выява
родных, блізкіх.
Я — вясковы па крыві да скону
Ад сваіх народзін,
Ад калыскі.
Дзе б ні быў я
на шляхах жыццёвых,
Неадступнай думкай
быў сагрэты:
Я — вясковы —
Ад бацькоў вясковых,
Я — вясковы!
Й ганаруся гэтым!