Я — зняволены, я — зэк,
Я з маленства б’юся ў путах.
Горкі мой, кароткі век
Скарачаецца ў пакутах.
Вальнадумства — не ў цане,
Крылам — не пазбегчы кары.
Вы адны заўжды пры мне,
Думкі вольныя і мары!
Я — галеча, я — жабрак.
Чым і як уратавацца?
Як па сметніку той грак
Мушу па жыцці туляцца.
Дзе капейчыну ўварву,
І скарынчына — каштоўнасць...
Ды не гэтым я жыву,
Дзякуй Богу — ёсць духоўнасць.
Не жабрак я, хоць і зэк,
Калі думкі ёсць і мары.
Скончыцца калісьці здзек,
Гляне сонейка з-за хмары.