Я браў ружжо і ў лес —
на цэлы дзень,
Я браў ружжо і ў лес —
хоць кожны дзень.
О, як я трапятаў і хваляваўся!
I вось адклаў ружжо — напаляваўся.
Ляжыць ружжо —
з’ядае сталь іржа,
Туга — для паляўнічага нажа.
I лес застаўся той жа,
і дзічына,
А нейкі я не той...
У чым прычына?
Іду па лесе, падніму глушца,
Лася, лісу сустрэну ці зайца —
Заб’ецца сэрца, страпянецца звыкла,
Хвалюецца... каб гэта ўсё не знікла.