За вокнамі золка
зімоваму дню
І ломіцца вецер —
то ў вокны, то ў сені.
Я лаву падсунуў
бліжэй да агню,
Да грубкі —
і Ленін узлез на калені.
Так хораша мне,
што, здаецца, засну —
У грубцы трашчыць
мілагучна паленне.
І Ленін дрымоціць,
завёўшы курну,
Між намі —
ўзаемнае паразуменне...
Бабуля Алёна,
суседка праз плот,—
Сама дабрыня —
дай Бог жыць чалавеку!
Адна векавала —
і з ёй шэры кот,
Таксама стары,
паважанага веку.
Алёнін быў кот...
ды застаўся адзін,
Бо раптам не стала
яго гаспадыні.
Вось я і забраў яго,
не без прычын,
Бо хто ж ссірацелага
ў горы пакіне.
— Чый кот гэта?
— Ленін.
Вось так і пайшло,
Вось так і паехала,
і павялося.
А ўжо языкі —
як трапло-памяло —
І «Ленін» — на гэтым кату прыжылося.
І кот фанабэрыцца —
толькі пакліч,
Ён стаў знакамітасцю —
есць сабе й лындзіць...
Спі з мірам й далей,
Уладзімір Ільіч,
Твой цёзка не злыдзень —
і мыш не пакрыўдзіць.