Я прыйшоў ад Бога
І іду да Бога.
Ля яго парога
Скончыцца дарога.
Па жыцці улегцы
Крочыць немагчыма
Штосьці за душою,
Штосьці за плячыма.
Пакідаю родны
Свой куток абжыты,
Дзе быў і галодны,
І не раз быў біты.
Дзе зусім упасці
Вера не давала
Дзе праменчык шчасця
Хліпаў заняпала.
Пакідаю вольны
Свет такі й нявольны,
Дзе хрыбтом мазольным
Працаваў ярмольна.
Дзе усё бывала,
І адчай нязменна,
Дзе жыццё ламала
Праз падзей калена.
Не без хвалявання
Мо не вельмі ўмела.
Я нясу каханне,
Што мяне сустрэла.
Атуліла міла,
Мары акрыліла,
І агнём нябачным
Сэрца апаліла.
Падкажы мне, Ойча,
Перад кім схіліцца?
У жыцці я двойчы
Здолеў нарадзіцца.
У калгасе змалку
Задарма мазоліў,
Ды падняцца здолеў,
Свет свой разняволіў.
Разняволіў лёс я
Марай вершаванай,
Маляваў узнёсла,
Ў творчасць закаханы.
Выкрасае промні
Свет духоўны мілы.
І цяпер нішто мне
Не надломіць крылы.
Некаму здаецца —
Слова знішчыць можна.
Слова застаецца
Жыць непераможна.
Ў слове і адкрыцці,
Ісціны фарватэр.
Ў слове будзе жыці
Незабыўна аўтар.
Вось яно, другое,
Светанараджэнне,
Сэрцу дарагое
Ад акоў збаўленне.
Завяршаю справы
І іду да Бога.
Тут было цікава,
Там — зусім нічога.