Я прашу прабачэння
ў зямлі, у вады, у нябёс
І ва ўсіх, хто пад сонцам адзіным
прытулак знайшоў,—
Я не здолеў уславіць сучаснасць
і кожнага лёс,
Бо не змог адшукаць самых светлых,
узвышаных слоў.
Вы трымалі мяне
на далонях пяшоты ўвесь час,
Сенажаці, палі,
задуменныя пушчы, гаі.
Мне б удзячна складаць
бессмяротныя гімны пра вас,
Як вясной, кожны год,
услаўляюць жыццё салаўі.
Я з павагай да ўсіх,
на сяброўства мне скардзіцца грэх —
Сілы браў я ад ветру,
таму і стамляўся радзей,
Ад дажджу слёзы ўзняў,
а ад сонейка яснага — смех,
Ад жывёлы ўзняў шчырасць,
якой не бывае ў людзей.
Больш я браў, чым аддаў,
і для смутку нямала прычын,
Запазычанасць гэта
мне спальвае сэрца штогод.
Я баюся пайсці,
як няўдзячны, няўважлівы сын,
Я не супраць,
каб вы не заўважылі мой адыход.