А нам ніколі
не сустрэцца,
Жыццё, прыдуманае мной.
І роспач напаўняе сэрца
Невінаватае віной.
А нам ніколі
не спаткацца,
Жыцця-хімеры ідэал.
І паглынае веру ў шчасце
Памерлых мар
дзевяты вал.
Адкуль такое раздарожжа
Душы маёй,
магутны Бог?
Я так хацеў
пражыць прыгожа,
Ды шмат чаго
зрабіць не змог.