Я тату апранаў апошнi раз,
Хаця раней не апранаў нiколi.
Ён цiха адышоў у iншы час,
У iншы свет пайшоў з жыцця-няволi.
Калiсьцi — дужы, спрытны, малады,
Цяпер ляжаў — сухенькi i зжаўцелы...
Калгасы, войны, бедната, гады
Жыццё да кроплi высмакталi з цела.
...Ёсць неўмiручасць — можа, й не мана,
Душа на неба, кажуць, адлятае.
Дык дай жа Бог, каб бачыла яна,
Як горка мне, як таты не хапае.