Туляецца воўк і зімой, і ў спякоту,
Заўсёды галодны, заўжды асцярожны.
Не лёгка пазбегчы смяротнага шроту,
Воўк — кожнаму вораг. Яму — вораг кожны.
Нясе воўчы лёс ён, як Боскую кару,
Яго перадасць маладому нашчадку.
Бязлітасна валіць і душыць ахвяру,
У горла клыкі... Заўтра — гэта ж спачатку.
А кажуць, што воўк — адзічэлы сабака,
Благім чалавекам прагнаны ад хаты.
І мусіць драпежнічаць ён, небарака,
Быў сябрам надзейным, стаў ворагам клятым.
І горка, што лёс мой на воўчы падобны.
— Як выжыць? — зняволіла думка-патрэба.
Жыццёвы, жабрацкі мой шлях валачобны
З дзяцінства туляецца ў пошуках хлеба.
А нас жа вучылі: — Не хлебам адзіным!..
А нам абяцалі: — наперадзе святы!..
Я стаў... Я і быў непатрэбны Радзіме,
Як гэны сабака, прагнаны ад хаты.
Жыццё, як ні дбай, не бывае паўторным,
Ці ў шчасце жывеш, ці бадзяешся ў горы.
Я стаў маляваць яго колерам чорным,
Няўжо не напішуцца лепшыя творы?
Жыццё — павуцінкай павісла на бэльцы,
Імгненне — і дзьмухнуць сляпыя падзеі.
Нябесныя мары, як тонкія шкельцы,
Раструшчылі, сцёрлі гады-ліхадзеі.
Адкуль гэта гора? За што пакаранне?
Каб мне аднаму, яшчэ й роднаму краю...
Я выкінуў стрэльбу — прабач, паляванне,
Я — жорсткасць сама. Я — ваўку спачуваю.