Адпяшчоціла лета,
хутка восень міне,
Ды і сам
Назіму я ад’еду.
Засумуе
Бацькоўская хата па мне,
З цішынёй будзе весці
Бяседу.
Не сумуй, не сумуй,
Майго сэрца куток,
Майго лёсу выток,
Край адзіны.
Пасля доўгіх дарог
Я ступлю праз парог
Незабыўнай бацькоўскай хаціны.
Снег раскіне
За вокнамі бель-чысціню,
Я тугу роднай хаты
Адчую.
Я вярнуся тады,
белы сум разганю,
Адагрэю душу,
Заначую.
А пакуль што, бывай,
не сумуй, родны кут,
Бог адмераў нам вёснаў
так мала.
Што б са мной ні было,
я душой буду тут,
Дзе зямля мне
маленства люляла.
Хоць гады паўстаюць
паміж намі сцяной,
Нас з табой
разлучыць немагчыма.
Мы з табою — адно,
Я — з табой,
Ты — са мной,
Родны кут мой,
Малая Радзіма.
Не сумуй, не сумуй,
Майго сэрца куток,
Майго лёсу выток —
Край адзіны.
Пасля доўгіх дарог
Я ступлю праз парог
Незабыўнай бацькоўскай хаціны.