Я жонцы здрадзiў — i не раз...
Не! Не адну яе кахаю!
Я ў Мiнску з ёй апошнi час,
А па Карпiлаўцы ўздыхаю.
Пакляўся я кахаць адну,
А клятву шмат разоў парушыў,
Бо закаханы i ў вясну
На ўсё жыцце сваё — па вушы.
Не хопiць пальцаў — сколькi ёсць
У сэрца палкага «каханак»:
Гэта — i лета прыгажосць,
I спеў птушыных калыханак.
I восеньскi мой родны кут,
I далягляд, зiмой прыбраны...
Я ў родны край — у гэты цуд,
Даўно, з маленства закаханы.