Грахі, як на душы мазоль,
Не церанешся — не заўважыш.
А церанешся — гэты боль
Знішчае свет, пудамі важыш.
І грэх, здаецца,— мізер, смех,
Драбней нябачнае бацылы,
А над душой трымае верх,
Як кропля камень, точыць крылы.
І што дзівоснае — грашым,
Смяшым, а смех уняўшы, плачам.
Віват! — «бязгрэшнасцям» чужым,
І зноў па-свойму — не іначай.
Без чадаў гарадскіх наўрад
Свой водар нам азон расчыне,
А, па-другое, каб не яд,
Вакцыны б не было ў паміне.