Ўсё доўгае жыццё маё
Ператварылася ў імгненне,
Каб не мае вершатварэнні,
Маё ўсё б знікла ў нічыё.
І быў, не быў я — ўсё адно,
І жыў не жыў — усё адзіна.
І гэта ўсё, каб піць віно,
Чым не прычына?
І гэта ўсё, каб піць адчай,
Чым не грунтоўная нагода?
Хоць выпітага аж праз край,
Кіруе матухна-прырода.
Яна сваё ўсё гне ды гне,
Як кажуць, з ёй не зварыш кашу,
І як мне быць? Цяпер адно —
Верш дапішу і заалкашу.