Я зімкай буду бачыць сны
Пра кут, дзе Бог даў нарадзіцца.
Эх сны... Дажыць бы да вясны,
Ступіць на родную зямліцу.
Нямогласць адхінуць у бок,
Душой амаладзіцца зноўку,
Абняць пасля зімы садок,
Вітаць сякеру і рыдлёўку.
Як мала трэба для таго,
Каб творцам быць шчаслівай долі:
Ніколі ад гнязда свайго
Не адлятаць ужо ніколі.
А колькі ж іх, у зімкі дзён?
У сэрцы блытаюцца лічбы —
Іх дзевяноста... як мільён...
Я буду крэсліць іх —
Дажыць бы...
Карпілаўка
26 лістапада 2020 г.
ад’езд у Мінск