Кацілася слязою гора па жыцці,
Усмешкай ззялі радасці і святы.
Яшчэ былі між гэтым, як тут ні круці,
Не слёзныя й не радасныя даты.
Сустрэчы, расставанні — незлічона іх,
Абноўкі, несвяточныя застоллі.
Мы заўважаем дзень і не заўсёды міг,
Мы лічым дрэвы, а не лічым голле.
Мы памятаем больш усмешку і слязу,
Душы уздым і сэрца засмучэнне.
Мы па жыцці ідзём, як босы па лязу,
Балюча, з пакалення ў пакаленне.