Пазарасталі ўсе мае сцяжынкі,
Малечыя, юнацкія — ніводнай.
Шукаю іх, спраўляючы дажынкі
Жыцця свайго —
Тут, на зямельцы роднай.
Вяжу снапы няроўных успамінаў,
Дапамагае памяць-перавясла.
Баюся, каб ніводны сноп не згінуў,
Каб штосьці не згубілася.
Не згасла.
Ляціць адлётны клін
над родным краем,
Як напамін, што восень нікне ўпрочкі.
Мы за жыццё не мала засяваем,
І важна ўсё сабраць,
Да каласочка.