Мабільны тэлефон —
якое дасягненне!
Націснуў кнопачку —
і вось ён, у імгненне
Жаданы абанент,
а з ім і ўсе навіны,
Хоць са сваёй,
хоць з іншае краіны.
У транспарт гарадскі
прашу хоць вокам глянуць
Там ад размоў мабільных
не толькі вушы вянуць.
Чуваць з усіх бакоў
такія тары-бары —
Ні ў п’янцы не пачуць,
Ні на базары.
— Сынок, ты ж там паеш,
купіла я прысмакі —
Крычыць ля носу
нейкая кабета,
— Я еду у цырульню,
ты ж выгуляй сабаку,
А то яшчэ нагадзіць
псіна гэта.
— Ты дзе ўсю ноч бадзяўся
валацужына пракляты? —
Ў патыліцу крычыць
Мне незнаёмка.
А хлопец каля вуха
зарагатаў прыўзнята:
— Ха-ха! Пазнала!
Прывітанне, Томка!
— Іван Пятровіч! Што вы?
Не пісаў я ананімку! —
Клянецца хтосьці, —
Не сыйсці мне з месца!
— Машыну? Прадаю!
Убачымся на рынку. —
Дзярэ галасавыя звязкі нехта.
І кожны пасажыр
сучасны быў і стыльны,
Схапіў і я
Свой тэлефон мабільны —
Не вытрымалі нервы,
крыкнуў з жарам:
— Ало? Дурдом?
Прышліце санітараў!