Ах, як імкнуўся я наперад,
У мараў казачны дызайн,
Нібыта ёсць такія дзверы,
Іх расчыню, як тайну тайн.
Спачатку й да жыцця акрайны,
Нязведанае вабіць штось.
Імкнуся я да нейкай тайны,
Яна, упэўнены я, ёсць.
Яна гукае ледзьве чутна,
Яе я чую... чуць хачу.
Інакш жылося б мне атрутна,
Хоць стаў жалобную свячу.
І я лунаю святакрыла
І веру — вера не міне:
Жыццё не ўсё сваё адкрыла
І штось рыхтуе для мяне.
І я іду да невядомай
Падзеі, за якой сюрпрыз.
І не палохае ні стома,
Ні тое, што качуся ўніз.