Яны кіруюць светам,
А, значыцца,—
І намі.
Яны —
Няўстойлівых часоў
Уладары.
Яны ствараюць
Брудных спраў
Цунамі.
Тады жыццё —
У брудзе,
Нагамі дагары.
Нявартых,
Невядомых,
Яны вядуць ва ўладу,
І пад магільны крыж
Яны
Скіруюць шлях.
І бласлаўляюць
Жорсткасць,
Ганьбу,
Здраду
Для славы прагных,
Сквапных
Яны —
Бясслаўя гмах.
Яны —
Казыр дзяржаў,
Яны —
Ў законе.
Хоць шмат
На іх крыві,
Ніхто
Не супраць іх,
Ні той —
Хто пры лапцях,
Ні той —
Хто пры кароне
Ні той —
Хто з «ласкі» іх
У брудзе тоне.
Яны —
Вайна і слёзы,
Яны —
Раскоша.
Яны —
Жыццё і смерць,
Дабро і зло —
Яны...
Яны — банкноты,
Яны — паперкі,
ГРОШЫ —
Злопараджэнне
Продкаў —
Глыбокай даўніны.
Злопараджэнне?
Не!
Для добрых спраў
Яны і на карысць
Часоў і пакаленняў —
Іх прызначэнне.
А тое,
Што змяніўся
Іх «статут» з часамі,
Люстэрка ні пры чым —
Мы ў ім —
Крывыя самі.
Напрыклад, зброя — зло,
Што на яе ківаць?..
І зброя здольная
Адна і тая ж
І бараніць жыццё,
І забіваць.
Залежыць лёс яе
Ад рук сціскаючых,
І ад вачэй,
Прыліпшых да прыцэлу,
А, большасцю,
Залежыць ад мазгоў —
Ці светлых,
Ці сшалелых.
Мы —
Лёс змянілі ім,
Яны —
Мяняюць наш.
Што сеем,
Тое й жнём —
Узаемнае псаванне.
Зло — на дабро:
Ў штыкі,
Ў клыкі,
На абардаж!
Зло скаліцца:
— Прыехалі!
Прыміце віншаванне!
Дык хто яны?
Зладзей
Ці добры геній?
Што ім ад нас —
Хвала?
Альбо прысуд-кляймо?
Ці перад імі стаць
Пашанна
На калені?
Ці нас яны,
Без нас
Паставілі даўно?
Хутчэй другое...
Мы —
Ў палоне,
На пасылках.
А яны —
Адмененае
«Право крепостное»
Не адмянялі,
Бо мы — прыгонныя.
А раз мы — у прыгоне,
Яны —
На троне.
Яны —
Не толькі нас,
Гісторыю мяняюць.
Улада іх, уплыў —
Шырэй,
Мацней штогод,
Штопакаленне,
З веку ў век.
Яны —
Наперад рух,
На жаль,
Скрыўляюць
І спыняюць
Чым больш іх у кішэні,
Тым хутчэй
Знікае з чалавека
Чалавек.
Паперка-монстр,
Мы перад ёй —
Шарплюдзік.
Яна —
Як ветразь
Часу-караблю.
Яна — п’яніць,
Мутніць
Цвярозасць думак,
Прыцягвае, трымае,
Як на вудзе —
І непрыкметна,
Паслухмяна
Людзі —
Глыбей у рот удаву —
У пятлю.
Яны —
Уладары,
Цары,
Ды да пары...
Бо надыходзіць час —
І ўжо яны —
Нішто,
Папера,
Непатрэба.
І нават золата —
Смяццё,
Не трэба.
Усё губляе ўладу,
Бо ў жыцця
Ёсць мера,
І душа — ці ў пекла,
Ці на неба...
І нават той,
Хто спаў на золаце,
А на грошах
І піў, і жор —
Не адкупіўся і памёр.
А мой бюджэт?
Сканаў...
Нічога на прыкмеце...
Было й раней
Ні тлуста, і ні густа.
Бязвыйсцем
Пад сабой ссякаю
Лёсу сук.
Я за кішэню —
Мац!
Ў кішэні — вецер,
Пуста.
Хоць грошы — зло,
Без іх я —
Як без рук.
Яны —
І нада мной —
Уладары...
На жаль,
Хутчэй, на шчасце —
Да пары.
Што лепей —
Іх згубіць?
Ці іх знайсці?
Свае — лепш не губляць,
Чужыя — не знаходзіць...
Дык хто яны?
Ці што?
Яны — усемагутнасць у жыцці?
Што нам даюць?
Псуюць нас?
Паляпшаюць?
Шкодзяць?
Адказ вядомы нам —
Даюць амаль усё:
Палацы, яхты,
Ўцехі вынаходзяць.
Усё, што на зямлі
І кратаецца, і расце —
Штодзённа на стале...
Але...
Але — ніхто,
Ні злодзей і ні геній,
Ні цар і ні лакей —
Хоць ты гультай,
Хоць ты руплівы —
Ніколі і ніхто
Праз іх не стаў шчаслівы.
І прымаўка, як рэха у вушах:
«Не, шчасце не ў грашах...»