Між іншым чуў,
ды ўсё ж не верыў,
Хоць плешчуць языкі:
«Няма для лесу бракан’ераў
Страшней, чым леснікі».
І баюць, мо не без прычыны
З няпамятнай пары,
Што самы страшны для дзічыны
Драпежнік — егяры.
Але ёсць чуткі, ад каторых
Душа то ў плач, то ў крык —
Як быццам найгалоўны вораг
Для ўсіх людзей — язык.
О языкі!
Да нас гамонка
Даходзіць спакваля,
Нібыта бы для мужа жонка,
Як цуглі, як пятля.
Агучаць языкі ў азарце
Навіны, плёткі, злосць.
Яны й жартуюць, але ў жарце
І праўда-матка ёсць.