Хвядос толькі што прачнуўся і сядзеў у споднім за сталом. Ён адсёрбваў з трохлітровіка агурочны расол, выплёўваў кроп, парэчкавае лісце і паміж справай распавядаў свайму сябру Міхасю, які прыйшоў яго праведаць:
— О-о, ёкарны бабай, учора ўзяў на грудзі!.. Пасля першых трох мярзаўчыкаў — ні ў адным воку. Праўда, пасля наступных трох закідонаў з прычэпам — затырчаў! Сёння, бляха, буксы гараць, хоць «01» выклікай.
Міхась насцярожана паказаў вачыма на жанчыну, якая сядзела на канапе і сваім выглядам ніяк не ўпісвалася ў тутэйшы лад жыцця.
— А-а! — зразумеў Хвядос.— Не баіся! Яна ні храна, ні паўхрана па-нашаму не разумее. Прыперлася ў госці з Амерыкі нейкая радня: быццам па дзедавай прабабцы залоўка ў пятнаццатай стрэчы. Як кажуць, пень гарэў — чорт плечы грэў...
— А хоць сабе і разумее! — падбадзёрыўся Міхась.— У нашага арганізма свае малекулы, у іхняга свае.
Хвядос сербануў расолу і запытаўся:
— А ты?..
Міхась, які паспеў «патушыць» свае буксы, ажывіўся:
— Я?! Я ўчора захмяліў лыч па першае чысло! Спачатку хлабыснулі па фаўсту на кожнае рыла. Во! Міравое «чарніла»! Затым раздушылі «Двух буслоў» і яршом завяршылі... Поўты атас!
Амерыканка, якая, здавалася, не звяртала ўвагі на размову сяброў, раптам спыталася:
— Скажытэ, что есть ёкарны бабай?
Міхась зашыкаў на сябра:
— Ты ж казаў, яна нічога не разумее!
Хвядос спакойна дапіў расол, выцер даланёй залітыя грудзі і супакоіў:
— Бачыш, пытаецца? Значыць, нічога не цяміць па-нашаму, па-еўрапейску,— павярнуў галаву да далёкай сваячкі: — Ёкарны бабай на вашу мову не перакладаецца! Ясна?
— Не ясна,— прызналася госця.— І фсё ж этот ёкарны бабай есть чэлавек, горад ці фірма?
— Фірма! — пацвердзіў Хвядос.— У нас ледзь не кожны мае такую фірму.
Міхась папярэдзіў:
— На ўсякі выпадак трэба трымаць язык за зубамі.
Хвядос ускіпеў:
— Ды пайшло яно ўсё! Буду я баяцца ў сваёй хаце! Зараз зганяем у краму і...
Амерыканка зноў спыталася:
— Скажытэ, что есть гараць баксы? Это что, кто-то горит долары?
— Во чэпіцца! — плюнуў Хвядос.— Гараць, гараць вашы долары! Сінім полымем гараць! Ясна?
— Не ясна,— не адступалася з’едлівая амерыканка.— Почему у вас гореть долары, когда вы едіте одно сало?..
— Во зануда! — распаляўся Хвядос.— Міхась! Скажы ты ёй пару ласкавых!
Міхась, які, як вядома, паспеў зранку «патушыць» свае «буксы» і патраціць свае «баксы», цярпліва і даходліва патлумачыў заакіянскай дасціпніцы:
— У вашага арганізма свая табліца Мандзілеева, у нашага — свая. Тундра!
— Правільна! — пацвердзіў Хвядос і паўтарыў: — Вось зганяем зараз у краму і...
Але з канапы зноў пачулася:
— Скажытэ, что есть...
Хвядос аж падскочыў:
— Што есть, тое і есть, а чаго няма, таго няма! Ясна?!
— Не ясна,— прызналася замежная сваячка.— Скажытэ...
Хвядос шмаргануў вышэй кальсоны і падаўся да дзвярэй:
— Пайшлі, Міхась, на двор! Не дасць гэта цемра буржуазная пагаварыць!