Ноч. Цішыня. Пакой. Не спіць паэт.
Агеньчык свечкі, нібы пульс нервовы.
Не спіць паэт, шукае думак след,
Складае рыфмы, падбірае словы.
Не ладзіцца. Не думкі, а капрыз,
Нібы вада праз рэшата, збягаюць,
Дый сон «не спіць» — павейкі цісне ўніз,
І вочы плюснуцца і не міргаюць.
І раптам ён, нібы спаткаў вясну,
Затрапятала і душа, і цела.
Ажыў паэт, паэту не да сну —
Яна ўвайшла ў пакойчык, уляцела.
Ён і яна — загадкавы інтым,
Яна і ён — адзінае дыханне.
Да раніцы не наталіцца ім
Вясной пачуццяў, водарам кахання.
Для іх малы пакойчык — цэлы свет,
І прыцемак і сціпласць — не абуза...
Ноч. Цішыня. Таемства. Ён — паэт,
Яна — яго выратаванне — муза.