Якая бездань мітусні будзённай
Паміж людзьмі, хоць тут і цесна ім,
Як глушыць сэрцы горад манатонны,
Як слепіць душы лжэсвятлом сваім.
Тут штурхануць у бок, у грудзі, плечы,
Дыхнуць у нос тым, хтó што піў і еў.
Не церануцца каб аб локаць нечы,
Тут немагчыма, нават, каб хацеў.
І гэта выклікае фон нервовы,
І ў поглядах блішчыць ўзаемны лёд.
Ненарматыўныя адсюль і словы,
Бывае, што пускаюць рукі ў ход.
А вось у вёсках ладзілі спрадвеку,
Ніхто не дапускаў да сэрца зло.
І чалавек быў рады чалавеку —
Было у вёсках так...
Ці ёсць?
Было...