Нібыта задумлівасць
месяца срэбная,
Асела з нябёс
на маю галаву.
На скроні лёг снег —
о зіма непатрэбная,
Не дыхай мне ў твар,
я пакуль што жыву.
Раса, як сляза,
па шчацэ коціць тоненька,
А, можа, сляза,
як раса коціць з воч.
Спыніся, прашу,
не заплюшчвайся, сонейка,
Я спаць не хачу,
не навальвайся, ноч.
Хоць розум гняце
безвыходнасць бяздонная,
Я ўсё-ткі будую
ў дзень новы масты.
Падзяка, душа,
не паўзросту натхнёная,
Магчыма, мяне не было б,
Каб не ты.