Каб сабраць у адно
боль і гора людское,
Лік малых і вялікіх
трагедый і бед,
На зямлі атрымалася б, пэўна,
бязмежжа такое,
Для якога зрабіўся б
маленькім сусвет.
Як жа мы выжываем
у гэтым бязмежжы,
Дзе жыве двухсэнсоўе —
як хочаш жыві?
Мы, мільярды сумленных,
ад кучкі вар’ятаў залежым,
І бязмежжа трагедый
расце і расце на крыві.
Каб сабраць у адно
усясветныя радасці й святы,
Атрымалі б бязмежжа,
якога і ў сне не прысніш.
Толькі радасці ўсе не паменшаць
трагедый праклятых,
А трагедыі ставяць
на святах і радасцях крыж.