Дзесь жывеш ты
за сонечнай даллю,
Я ж, адкінуўшы спраў чараду,
Ў лес падамся —
і ў ноч на Купалле
Дзіва —
папараць-кветку знайду.
Не сарву я яе,
тут узросшай,
Тут, дзе цемра
й вакол не відно.
Папрашу ні багацця, ні грошай,
Загадаю жаданне адно.
Я жадаю ні многа,
ні мала —
Тут, са мной — думка-мара адна:
Загадаю, каб нас аб’яднала
Назаўсёды кахання вясна.