Салавейка за вокнамі цёхкае
І ад гэтых крыштальных рулад
Ноч настолькі бяссонная, крохкая,
Што, здаецца, пачне зоркапад.
Лёгка сэрцу аб песню параніцца,
Загаіцца намнога лягчэй.
І працягне салоўка да раніцы
Чараваць — то цішэй, то званчэй.
Не стрымалася зорачка спрытная
І — уніз, да зямное красы.
Тут, чаромхавай пенай памытая,
Ператворыцца ў кроплі расы.
Салавейка пяе, завіхаецца
І, ніяк не нацешыцца ён,
Што прырода й душа аднаўляюцца
І каханне ўзыходзіць на трон.
Неба край запалаў новай раніцай,
Лес напружыўся ўзмахам крыла,
Далягляды ружова туманяцца —
Салаўіная ноч адышла.