Лёс лесу, як людзей,
непрадказальна-розны,
Здаецца, што ўва ўсіх
ёсць на жыццё правы.
У лесе й сонца, й цень,
і тут над кожным кожны,
Няпісаны закон: хто дужы, той жывы.
Каго ад году ў год
мне лес напамінае?
А-а, зразумеў каго!
Кантрасна-розных нас.
Кудлатая рабіна,
як барыня мажная,
Кафтан зялёны і —
каралі напаказ.
У дуба між усіх
спрадвеку форс асобы,
Ён — волат.
Як сказалі б сёння — круцізна.
Свой стан пазалаціла,
а зверху, для аздобы,
Прычоску кучаравіць
зграбная сасна.
Цікава выглядае
Штогод убор яловы,
Яліна ганарыцца
мантыяй сваёй.
Ды елка, нібы баба,
калючая на словы,
І мала хто захоча
паабдымацца з ёй.
Каго ж напамінае
асіна трапяткая,
З дрыготкаю лістотай
і дзённа, і ўначы?
Яна, як жонка, што
ад мужа уцякае,
Уся дрыжыць і ўсё ж
не можа уцячы.
А хто стаіць вунь там?
Чыя раскоша-крона?
І хто так у бакі
раскінуў голле рук?
А-а, гэта браце клён,
такі фасон у клёна,
Ён, нібы да дзяўчат
збіраецца дзяцюк.
Паставім кропку тут.
О не! Ні кропка, коска,
Не ўсіх адкрыла нам
шматлікіх дрэў сцяна,
Бо вунь, нібы дзяўчо,
прыгожая бярозка,
Сукеначка, як цуд,
і стану белізна.
Я запрашаю ў лес,
калі не быў тут хтосьці,
Каб наталіць святой
прыродаю душу,
Адчуць сябе часцінкай
гэтай прыгажосці,
Я сэрцам пра яе,
не словамі пішу.