Ціха, спакойна,
Няма скразняку,
Гаю застыў, нібы сонны.
Мне ўсё здаецца.
што ў беразняку
Ветрык гуляе зялёны.
А праз дарогу,
мінуўшы кусты,
Вольны разліў златажытны.
Ветрык над жытам
жыве залаты,
А па-над рэчкай — блакітны.
Там, дзе рыхтуюць умовы касьбе
Мора лугоў, сенажаці,
Ветрык у краскі
ўпрыгожыў сябе,
Фарбамі ветрык стракаціць.
Ветрыкі колеру, як на паказ,
Туліць зямелька святая.
Але й з Чарнобыля
чорны да нас
Вецер даўно далятае.