Мы прагнем ранак адгарнуць,
Нібыта новую старонку,
І ў будучыню зазірнуць,
Імчаць за часам наўздагонку.
Каб толькі не праспаць чаго,
Не размінуцца, не спазніцца,
Не бразнуцца з жыцця свайго,
Якое, быццам бліскавіца.
Як вы падобны, сонца ўсход,
Дзень, вечар, на жыцця прастору.
Як хутка кожны дзень і год
Ад нас спяшаюцца ва ўчора.
І мы аднойчы станем ім.
Хоць круцім, круцім дзён педалі,
Як продкі ў часе маладым
Імкнуліся — наўздым, наўздым,
Уперад — і мінулым сталі.
О, гэты жах — мінулы час,
Здаецца, з ім мы не хаўрусім,
Мы ж у сучасным. Усё-ткі нас
Ён забярэ у свой «калгас»,
І мы у ім застацца мусім.