У гурбах сад увяз па грудзі,
Ў такім, як снег, глыбокім сне.
І дрэвы, як жывыя людзі,
Пяшчотна мараць аб вясне.
Хоць яблынькам і цёпла ў снезе,
Але спявае вецер ім
Пра тое, што зямля ёсць недзе,
Без маразоў, снягоў і зім.
Квітней, спялі плады там смела,
Хоць круглы год на той зямлі.
І яблынькам не зразумела,
Калі ж адпачываць? Калі?