Помню, я раіўся з мамай не раз,
Розным, як кажуць, дурыў галаву,
Штось прапаноўваў, а чуў у адказ:
— Зробім, сынок...
Добра, сынок...
Абавязкова, калі дажыву.
Маміны словы здзіўлялі. Яны
Мной успрымаліся ледзь не як жарт —
Як не дажыць да наступнай вясны
Ці да?..
Наперадзе ж рознага шмат...
Спраўна над намі падзеі гулі,
Адвіравала й гадоў табала.
Мама даўно ужо спіць у зямлі,
Шмат да чаго яна не дажыла.
Што ж, і мяне сёння старасць хіне,
Прага ж да спраў кожны дзень «на плаву».
Штосьці планую, а думка ўва мне
Напамінае — калі дажыву.