Калода картаў — усе «па росту»,
Тут панібрацтва няма і духу.
Тут будзеш біты даволі проста —
Ніжэйшы «чынам» — трымай па вуху!
Калода картаў — жыцця адбітак:
І тут таксама ёсць козыр скрытны.
У аднаго — аж занадта бітак,
Другі, не горшы,— заўсёды біты.
І вось прад намі, як на парадзе,
Наперад лезуць з уласнай скуры
Тузы ў навуцы, тузы ва ўладзе,
Тузы ў мастацтве, ў літаратуры.
І цень ад гэтых тузоў — усюды,
Яны складаюць сваю кагорту.
А пад тузамі — усе шарплюды,
Другія людзі — другога сорту.
І за тузамі не бачна ходу,
Не ладзім сцены — адзін падмурак,
Тасуем, слінім адну калоду,
Зашмальцавалі яе да дзюрак.
Калода картаў — не ўсё тут гладка,
Не абысціся тут без канфуза:
Маленькі козыр — валет, дзевятка,
А не баіцца пабіць туза.