— І якога ражна трэба майму малаку?! — скардзіцца гаспадыня суседцы.— Збяру смятану — смятана густая, палец не лезе, перакулю яе ў бойку, збіваю-збіваю, каб масельца зрабіць...
— І што? — цікавіцца суседка.
— А нічога! — адказвае гаспадыня.— Адна сыроватка ў бойцы. А куды што дзяецца — дзіва нейкае!
— Нячыстая сіла! — коратка і рашуча робіць выснову суседка.
— Што нячыстая сіла? — уздрыгвае гаспадыня.
— Нячыстая сіла з’ядае тваё масла! Вось што!
— А як гэта яна? — падалася ўсім целам наперад гаспадыня.
— А вельмі проста!.. Ці заходзіла да цябе тая чарнакніжніца?
— А-а... Заходзіла, сядзела, шморгала носам...
— А пра масла была гаворка?
— Пра масла?.. Стаяў у талерцы на стале камячок даўнейшага масла... Яна і паднесла да яго свае падслепаватыя вочкі і залапатала: «Маё ж масла жаўцейшае! Маё ж масла жаўцейшае!..»
— Вось табе і адказ, куды дзяецца тваё масла з бойкі!
— І куды?!
— А туды, што наслала чарнакніжніца нячыстую сілу ў бойку, яна і есць тваё масла.
— Дык што ж рабіць? Я ўжо трэці раз пераводжу смятану на сыроватку.
Суседка пераходзіць на шэпт:
— Па-першае, пахадзі з пустой даёнкай паміж яе пракосаў і адразу ідзі даіць сваю карову. Пяройдзе да цябе малако і ад яе каровы...
— А што далей? — не церпіцца гаспадыні.
— А па-другое, укінь у бойку тры іголкі, а потым выкульвай смятану і збівай масла,— шэпча суседка.
— А іголкі нашто? — здзівілася гаспадыня.
— А на тое, што нячыстая сіла, калі пачне жэрці тваё масла, паколе язык і ўцячэ з бойкі.
— Дзякуй, суседачка, за добрую параду! — з памакрэлымі вачыма выдыхае гаспадыня...
На гэты раз масла і сапраўды згрудзілася ў вялікі жоўты ком, які пагойдваўся не ў сівой сыроватцы, а ў беленькай маслянцы.
Шчаслівая гаспадыня ўрачыста паклала масла на талерку, лыжкай абгладзіла, абкругліла яго, аблізала лыжку і паставіла талерку на сярэдзіну стала. Хацела накрыць ручніком ад мух, але адчыніліся дзверы, і праз парог ступіў брыгадзір.
— О-го-го! Якое масла! — усклікнуў брыгадзір.— А каб да гэтага масла (і брыгадзір пачухаў пад носам), дык і смага б згасла!..
«Прыйдзецца ставіць пляшку,— падумала гаспадыня,— каб яна табе ўпоперак стала!..»
— Дзякуй, што зайшлі!— замітусілася гаспадыня.— Зараз прагонім смагу! Хвіліначку!
Нарэзаўшы сала і хлеба, паставіла на стол пляшку самагонкі і наліла брыгадзіру поўную шклянку.
— А сабе! Кульні, пакуль пішу працадні! — пажартаваў ён.
— І сабе, і сабе, куды ж я дзенуся! — І гаспадыня наліла сабе ў кілішак.
— Ну, будзем! — І брыгадзір, праганяючы смагу, за некалькі глыткоў апаражніў шклянку.
— Сальца бярыце! Сальца! — частуе гаспадыня.
— Не! Я пачну з масельца! Такое жоўценькае і апетытнае, што само ў рот просіцца! — І брыгадзір паклаў на хлеб вялікі кавалак масла. Хлеб з маслам, нібы сом у вір, нырнулі ў брыгадзіраў рот, і яго сківіцы пачалі перамолваць гаспадыніну смакату.
Раптам брыгадзір ускочыў з лавы і зароў:
— Ой, нячыстая сіла! Ой, халера!
— Што?! Што здарылася, брыгадзірка?! — да паўсмерці перапужалася гаспадыня.
Брыгадзір стаяў з шырока разяўленым ротам, з якога даставаў іголку...
Гаспадыня падумала: «Калі ўжо сам брыгадзір зароў «нячыстая сіла», значыцца, з бойкі яна пераскочыла ў брыгадзіраў рот... І дзякуй Богу — самае месца для яе!» — з палёгкай уздыхнула яна.