Я не прыняў жыцця дарогу новую.
Яе не зладзіць пад свой густ, хоць млей.
«Учора» й «сёння» сумна параўноўваю
І вынік неўцяшальны: — Што далей?
Жыццё пульсуе ў нейкім штучным цыкле.
Жыццё і неадушаўлённасць — жуць!
Няма даўно шызаваронак, зніклі,
Цецерукоў не ўбачыць, не пачуць.
І вынішчыў бязлітасны, сучасны
Прагрэс — з лугоў і красак матылькоў.
І чалавек сваёй рукой уласнай
Закрэсліў лепшы твор сівых вякоў —
Кароў рыканне, цоканне падкоў.
Жанчын не ўбачыць ля вясковай студні,
І не ўваскрэсіць тут вясковы люд.
Не дзіва — надыходзіць дзень наш судны,
Хаця вядомы нам яго прысуд.
О, вёсачка мая, калыска мілая,
У вокнах сум, пахілыя платы,
Як быццам бы ў заўчасную магілу я
Зыходжу, не дажыўшы, а не ты.
Балюча бачыць туташнасць тутэйшаму —
Засілле дачаў, вёсак заняпад.
І толькі ў маім сэрцы па-ранейшаму
Яшчэ жыве таго жыцця уклад.