Уссела старасць на мае гады,
Як той каршун галодны на ахвяру.
А я душой і ў думках малады,
Свайму жыццю магу падсыпаць жару.
Дарэмна дзьмеш, неўтаймаваны час,
Хоць гнеш, але не зломіш лёсу дрэва.
А тых пакуль не спішаш у запас,
Хто здольны выпіць і скакнуць «налева».
Таму і крыл няма ў мяне з плячэй,
Якія б узнялі мяне на неба.
Бязгрэшных Бог бярэ з жыцця хутчэй,
А грэшны я, каму такі я трэба?