Жыццё ў зародку,
Жыцця разбег.
І вось ўахвотку
Жывe наш век.
Наш век дваццаты —
Грахоў, спакус,
Жыве прыўзнята,
He дзьме у вус.
Hі ценю страху —
Дый ад чаго?
Зямля паўшляху
Прайшла ўсяго.
He конь жа ў мыле,
He дзед-гарбень.
Зямля — у сіле,
У поўдні дзень...
Кожны з народзін
Між іншым чуў,
Што смерць ніводзін
He абмінуў.
Смерць не пужае,
Бяда — брыдзе,
Жыццё ж — шугае,
Жыццё — гудзе.
Мы ў гэтым гудзе
Гняздо звілі —
Канца не будзе
Жыццю Зямлі.
*
Жыццё заводзіў
Ў канец, ў тупік
Тысячагоддзяў
Махавік.
Як і прадказваў
Вучоны свет,
Зямлю прыцягваў
Агмень-сусед.
Сусед наш, Сонца, —
Дабро і зло.
Яно бясконца
Расло, расло.
Яно старэла,
Бо час цячэ.
Калісьці — грала,
Цяпер — пячэ.
Праз слой азону,
Праз тоўшчу хмар
Зямля звышфону
Адчула жар.
Жывёла пала,
Палёў няўрод.
Кроў закіпала,
А ў сэрцы лёд.
Канца пачатак,
А ў сэрцы — жах.
І ноч, ў дадатак —
Агністы птах.
Сонцу не рады
Зямлі народ —
Прайшлі мільярды
Шчаслівых год.
Прайшлі ўчыстую,
Нібыта дзень.
І не ратуе
Hі ноч, ні цень.
І адмірае
Ўсё пакрысе.
Усё згарае,
Усё і ўсе.
Жылі нядбала
З пячор, здаля —
Адшчыравала,
Сваё Зямля.
Паўднёвы полюс
Свой гонар меў.
Быў белым колісь,
Ды «аблысеў».
Hiбы з разбегу, —
З Зямлі зіма.
Ільдоў і снегу
Нідзе няма.
Зямля, як зона,
Пустэчаў пляц
Травы зялёнай
Нідзе — хоць плач.
Лясоў шкілеты —
Жax-частакал.
Канца прыкметы
Крычаць вакол.
Усохлі рэчкі
З краёў да дна.
Агаркі-свечкі —
Галля сцяна.
Жыццём не дыхаў
Ніводны кут.
Агонь успыхваў
To там, то тут.
Як чад атруты,
Дымы вакол.
Гарэлі трупы
Людзей, жывёл.
Гарэла неба
Й сама Зямля...
О, збегчы б трэба,
Пачаць з нуля.
Па ўсіх памінкі —
Няма жывых.
Зямля у абдымках
У сонца — пых!
Усё, што пела,
Гуло, цвіло,
Усё згарэла —
Як не было.
*
З глыбінь сусвету
(Калі хто ёсць),
Нашу планету
Заўважыў хтось.
І ў іх прывычка —
Вачмі да зор:
— Вунь знічка! Знічка!
Ці метэор!
Згарэла зданню,
Ўжо не відаць —
Нават жадання
Нe загадаць...
Няўцям лірычным
Зявакам тым,
Што шляхам знічным
Ляцець і ім.
І ў іх, напэўна,
Штодзень, штогод,
Гучыць напеўна
Жыцця усход.
Працяг, здаецца,
Жыцця ў крыві —
He адпяецца,
He аджывецца,
Хоць век жыві.
Міргаюць зоркі,
Сузор’еў шмат.
Наш вопыт горкі —
Кату пад зад.
Калі хто ўцяміць
Пра лёс Зямлі?
Ці ўскрэсне памяць,
Што мы былі?
Канец пачатым
Шляхам зямным —
Часцінка, атам —
З нас кожны ў ім.
А час — бясспрэчны
Суддзя-мудрэц:
Нішто не вечна,
Ўсяму канец.
*
Светаўтварэнню
Мільярды год.
Яны ж — імгненне,
Ідуць на звод.
Гадоў прыбудзе
Тады й таму,
Калі іх будзе
Лічыць каму.
Зямлі не стане,
За ёй тады
Летапіс кане
У нікуда.
Мы — частка цыклу.
І дзе адказ —
А колькі знікла,
Як мы, да нас?
Мо лёс іх знічны —
Для ўсіх закон?..
Маўчыць касмічны
Бязмежны звон.
Мы ўсе, як дзеці,
Нас цешаць сны,
Што ва ўсім свеце
Мы — не адны.
*
Страшылка гэта
Нас абміне.
Сканчэнне свету
Такое? He!
He, так не будзе,
Нават у снах,
Бо самі людзі
Утвораць жах.
Хоць з сонца бедства
Да нас плыве,
Ды чалавецтва
He дажыве.
Сам чалавеча
Знікне праз час,
Зямля-пустэча
Згарыць без нас.
Гучыць набатам:
— Праз колькі год
Ваенны атам
Ашчэрыць рот?
І спаліць, знуліць
Ўсё, што было,
І змрок атуліць
Жыцця святло.
А што ўсё ж будзе?
Жыцця вянец —
Ніхто...
Бязлюддзе...
Нішто...
КАНЕЦ...