Не стаў я «крутым» і «новым»,
Мы з сённяшнім днём — не радня.
Застаўся душой вясковым,
Не трактар люблю — каня.
Не вабіць хаос інтэрнэта,
Агідніць кампутарны клон.
Як быццам ужо канец света
З бяздушшам людскім заручон.
Само чалавецтва міжвольна
Дарогу праклала бядзе.
Прагрэс непазбежна, няўмольна
Да самазнішчэння вядзе.
Я зжыўся з касой і лугам,
З сякерай і гэблям на «ты»,
Выкройваю спраўным плугам
Удзячнай зямлі пласты.
Сябе спадзяваннем цешу,
Што Бог — ад памылак гарант.
Я лепей па-дзедаўску — пешшу,
Чым супертэхнічны мутант.
Прабач, самалёт і трактар,
Абрыдлі ваш шум і смурод.
Такі вось я ёсць кансерватар,
І буду да скону год.