Цагельныя, нязграбныя катэджы
З усіх бакоў сціскаюць родны кут,
Як таўстапузы пасля тлустай ежы,
З’явіліся дэманстратыўна тут.
Іх распірае ад мансардаў, лоджый,
Ад шыку фанабэрацца яны.
І нават маналіты-агароджы
Паўз іх — вышэй Кітайскае сцяны.
А тыя, што здароўе загубілі
За многа год калгаснай мітусні,
Сабе і на труну не зарабілі...
І хаткі іх стаяць, як у магіле,—
Гібеюць ля катэджаў — у цяні.