Калі тварý ці п’ю —
начхаць на ўсе праблемы,
Не думаю зусім
пра вечны іх прыгнёт.
Са мною па жыцці
такія вось дзве тэмы —
Адна з іх цягне ўніз,
другая — на ўзлёт.
Да светлага ў жыцці
шукае кожны выйсце,
Параніўшы душу
між розных непатрэб.
Магчыма, люты голад
павінен нас пагрызці,
Каб ацанілі мы,
які ён смачны, хлеб.
І цішыня цішэй
здаецца пасля тлумаў,
Здаецца лета нам
мілей пасля зімы.
Напэўна, для кантрасту і
д’ябал смерць прыдумаў,
Каб Божы дар — жыццё
мацней цанілі мы.